Zatapiałam się w introwertyczną gnuśność w udostępnionym mi na czas kwarantanny dzieci mieszkaniu, wyjadając smakołyki z wcześniej zapełnionej przeze mnie lodówki i ciesząc się na myśl, że do pracy będę chodziła spacerem, gdy nad ranem zadzwonił telefon i moje życie znów wywróciło się o 180 stopni.

I teraz mieszkam w Milanówku, opiekując się Milą i mając do pracy jeszcze dalej niż poprzednio. Mila cały czas usiłuje ze mną wynegocjować podwyższenie dziennych racji żywieniowych, demonstracyjnie liżąc podłogę, bo skoro tak mało dostała w miseczce nie pozostaje jej nic innego niż żywić się kurzem. Oduczyła mnie też rzucania torby na podłogę. Po spacerze poszłam do łazienki umyć ręce i gdy wyszłam miałam już tylko pół pęczka rzodkiewek (inne produkty były zapakowane w szczelne opakowania i tylko to nadawało się do natychmiastowej konsumpcji). Za radą jednej z moich ciotek, jej błagalno-żebracze występy kwituję tekstem: ciocia kocha, ale nie da.

Najgorzej ze spacerami, nie lubię, zwłaszcza porannych. Chociaż wtedy bonusem jest możliwość powiedzenia dzień dobry puszczykowi, który mieszka na naszej działce.

Jednym słowem żyję na obrzeżu wydarzeń starając się zachować spokój i dystans. Nie do końca mi to wychodzi, bo w przeciwieństwie do mądrzejszych ode mnie ciotek, nie umiem odkleić się od Twittera.

Spokój przynoszą mi druty- kamizelka Twistle – Covid, która wymaga mega skupienia.

W poniedziałek gdy odkryłam, że przekosiłam wzór o jedno oczko, sprułam i zrobiłam od nowa. Wolę nie myśleć jak się będę czuła, gdy na koniec to co wydziergam nie będzie mi się podobać.

dobry film (Netflix)

Contratiempo

Klasyczny kryminał. I co ważne w tego typu filmach, nie wszystko jest takie, jakie na początku wydaje się, że jest.

dobry serial (Netflix)

Unorthodox

Film oparty na autobiograficznej książce Deborah Feldman” Unorthodox. Jak porzuciłam świat ortodoksyjnych Żydów. Młoda mężatka z nowojorskiej, ultraortodoksyjnej chasydzkiej rodziny ucieka do Berlina. Żyje tam jej matka, która wiele lat temu zrobiła to samo.

Dobrze zrobiony i świetnie zagrany. Może trochę zbyt melodramatyczny i zbyt optymistyczny w swoim wydźwięku. Ale podobno oparty na faktach.

W dodatku jest to miniserial, nie będzie następnych sezonów, każda tego typu forma ma u mnie już na starcie duży plus.

Cały, widoczny na mapce program wycieczki, został zrealizowany (podkreśliłam miasta, gdzie nocowaliśmy).

Jak dla mnie było może trochę za dużo kościołów i za mało czasu na zwiedzanie „reszty” (np. Akce, pochodziliśmy tylko po mieście, cytadeli już nie zwiedziliśmy), ale generalnie był to bardzo udany format. Zwłaszcza z takim przewodnikiem jak Zuza.

Natomiast jeżeli chodzi o sam Izrael, mam mieszane uczucia. Przede wszystkim spodziewałam się, że ten kraj będzie bogatszy i bardziej „europejski”. Pakiet „Ziemi świętej” mnie nie rusza i zważywszy na stopień komercjalizacji, dziwi mnie jedynie to, że ludzie są tam jeszcze zdolni do religijnych uniesień.

Znam wiele osób, które uważają Izrael za miejsce magiczne, ja – przynajmniej podczas tej wycieczki – tego nie poczułam.

Z drugiej strony, wąskie uliczki z domami z kamienia,

czy pustynia, cieszą oczy.

Więc też nie tak, że żałowałam, że pojechałam.

Dalej nie wiem, jaką walutę warto tam ze sobą zabrać: szekle czy dolary. Wszędzie można płacić w obu, z tym że cena towaru jest podawana tylko w jednej z nich. Odniosłam wrażenie, że nie jest dobrze gdy płaci się dolarami, tam gdzie ceny są w szeklach i na odwrót, zawsze jak przelicza sprzedawca to zawsze jest się sporo stratnym. Jakimś wyjściem jest karta typu Revolut (ale też nie wszędzie, bo w wielu miejscach nie można płacić kartą).

Karty trzeba zabrać i w plastiku, ja miałam tylko w telefonie. Zapomniałam, że aby opłacić kartą w telefonie musiałabym mieć włączona transmisję danych. Na przyszłość będę pamiętać.

Dalej udoskonalam swój backpackerski ekwipunek. Na tej wycieczce do nerki, w której zawsze noszę paszport, doczepiłam na smyczy komórkę: idealnie się to sprawdziło, ani razu nie szukałam telefonu (karty i pieniądze noszę w ciekiem, przystającej do ciała „kaburze”, też polecam). Kolejny raz dobrze też wyszłam na tym, że miałam ze sobą kubek i grzałkę.

Przed następnym wyjazdem swój ekwipunek muszę uzupełnić o wielofunkcyjny scyzoryk.

A teraz wracam do prozy życia: chciałabym by było wesołe, barwne i optymistyczne. Wokół kolejne znaki, że nie znamy dnia, ani godziny gdy przy kolejnych profilaktycznych badaniach, gapiąc się w podłączony do USG ekran lekarz „coś” w nas w środku zobaczy.

Powoli wracam do dziergactwa.

Ma powstać coś takiego (Hummingbird Feathers Shawl):

dobry film

Portret kobiety w ogniu

Francja. XVIII wiek. Matka wynajmuje portrecistkę, aby ta, w tajemnicy przed jej córką, namalowała jej portret. Z jedne strony: kostiumowe. ale idące z duchem czasu, romansidło czyli feministyczna opowieść o miłości dwóch bohaterek.

Ale też każdy kadr to uczta dla oczu. Bardzo mało słów, ale wszystkie celnie trafiające w punkt. Gra na najwyższym poziomie. Słowem dobry film, ale dla koneserów.

dobry serial

Katarzyna Wielka

Opowieść o związku Katarzyny Wielkiej z Potiomkinem. Związała się z nim w wieku 42 lat, umarła mając 67 (Potiomkin umarł 5 lat wcześniej).

Serial o władzy, której utrzymanie nigdy nie jest łatwe a gdy się jest austriacka księżniczka na rosyjskim tronie i rządzi się samodzielnie, jest zadaniem wręcz karkołomnym. To, że Helen Mirren ma 74 lata (wygląda świetnie, ale młoda nie jest) nie przeszkadza, bo gry miłosne są w tym filmie dla Katarzyny jedynie narzędziem, nawet jeżeli czasami zdarza się jej mówić coś innego.

Wygląda na to, że za nami złote czasy platform filmowych. Jest ich coraz więcej, każda ma coś ciekawego, ale „pilnie” strzeże swoich atutów. Na Netflixie za chwilę puszczą Crown, jest kolejny sezon Frankie and Grace, więc przez miesiąc, chętnie bym tam tam pobuszowała, ale decydować się na pełny abonament mi się nie chce.

Zrobiłam wielką listę rzeczy do zrobienia w domu i wokół domu. A na horyzoncie już widać Christmas. Kiedy ja to wszystko zdążę zrobić?